Σουλτάνα Μαραβέγια: Μια άνοιξη αλλιώτικη από τις άλλες – έκδοση 28-4-2016

Η άνοιξη είχε έρθει πρώιμη και πανέμορφη. Την είχα δει πολλές φορές αλλά, στα δεκαπέντε μου χρόνια, πρώτη φορά ένιωσα στην καρδιά μου κάτι πολύ δυνατό και χαρούμενο να κυματίζει μέσα μου.

Χαιρόμουν την άνοιξη που τα χωράφια ήταν καταπράσινα. Όσο μακριά κι αν έφτανε το βλέμμα μου σαν να μην είχαν τέλος. Αναρωτιόμουν, τα πουλιά που πετούσαν από κλαδί σε κλαδί τι να ‘θελαν τάχα να μου πουν, και όχι μόνο τα πουλιά, αλλά τα δέντρα, ο αέρας που σιγομουρμούριζε, ήμουν γεμάτη απορία.

Η Όθρυς, που τη σκέπαζε το χειμώνα το χιόνι, ήταν την άνοιξη καταπράσινη κι αυτή. Στα παρτέρια είχαν ανθίσει οι μενεξέδες, ξεχύνοντας το γλυκό άρωμα της άνοιξης. Όλα γέμισαν από λευκό και ρόδινο χρώμα. Τα άγρια λουλούδια που γέμιζαν τις αυλές μας τι ήταν κι αυτά; Οι εποχές αλλάζουν και κάθε μια φέρνει καινούργια χαρά.

Ο προορισμός, όμως, του ανθρώπου είναι άλλος στη ζωή. Πάμπολλα τα αγκάθια, λιγοστά τα λουλούδια. Για μια και μόνη άνοιξη στα τόσα χρόνια. Πόσες βαρυχειμωνιές; Πόσα δάκρυα και απελπισία;

Έκλεισα τα μάτια και άρχισα να θυμάμαι. Μια ξεχωριστή συγκίνηση μου ‘δινε η κάθε μου σκέψη, αγγίζοντας το παρόν που αδυνατούσε να μαντέψει αυτό που θα ερχόταν αύριο. Η μοναξιά δυνάμωνε τη θλίψη.

Ζούσα με την ανησυχία για την υγεία μου. Συγκεντρώνω εκείνες τις αναμνήσεις σε μια ακρούλα της ψυχής μου. Έμεινα μόνη και με τα δεσμά της σιωπής. Έτσι, της άγρυπνης φαντασίας ο χρόνος κύλησε γρήγορα. «Κόντρα πάω στη μοίρα μου, όσο κι αν με πληγώνει Δεν μου τα σπάει τα φτερά, απλώς τα δυναμώνει…»

Η προσευχή μιας διψασμένης ψυχής γεμίζει τον άνθρωπο με όλα εκείνα τα άγια και ασφαλή συναισθήματα της αγάπης, της χαράς και της ειρήνης.

Εύχομαι η Ανάσταση του Χριστού να φέρει Υγεία, Αγάπη και Ειρήνη σε όλο τον κόσμο. «Χαράς χαρά χαρείτε, καιρό μην καρτερείτε Γιατί ο καιρός διαβαίνει και πίσω δεν γυρνά…»

Σουλτάνα Μαραβέγια